Volksraad in het park 

Afgelopen weken werden bewoners opgeroepen om mee te denken over het plaatsen van een aantal grote kunststukken in het park. Deze objecten moesten weg van de plek waar ze stonden en de gemeente zocht een nieuwe bestemming. Op een avond was het zover. Ongeveer vijftig inwoners hadden zich verzameld. De meeste hadden zich goed ingelezen en waren klaar om hun standpunt kenbaar te maken. 

Zo had het kunnen gaan 

De gemeente kwam goed voorbereid. Als eerste maakte de gemeente duidelijk hoe het besluitvormingsproces zou lopen en wie het mandaat had om de knoop door te hakken. Ze hadden de intentie om de diverse standpunten te horen en hadden daar een mooie dialoogvorm voor bedacht. Een dialoogvorm waaraan elke deelnemer kon meedoen en ieders standpunt opgehaald kon worden. Er ontstond een mooie uitwisseling. Wetende dat het uiteindelijke besluit wellicht niet hun voorkeurskeuze zou zijn, gingen mensen na twee uur toch tevreden naar huis met het gevoel dat ze wel gehoord waren en dat hun wijsheid meegenomen zou worden.  

Het liep iets anders… 

De afvaardiging van de gemeente kwam maar had eigenlijk niet zo nagedacht over hoe zij deze volksraad zou aanpakken. Er was geen helderheid over de besluitvorming. In de inleiding kwam het erop neer dat de gemeente nog maar één plek zag voor de kunstwerken en dat was dit park. Het onderwerp ging de bewoners echt aan het hart dus het duurde niet lang of een tiental mensen sprak zich duidelijk uit over hun standpunt, namelijk dat de kunst er niet mocht komen: “De kunst mocht hier niet gedumpt worden!” Een kleine minderheid was voor maar deze kwam amper aan het woord. De grote meerderheid zei niets; ze kwamen er nauwelijks tussen. Na een uur gingen de eerste mensen weg met een ontevreden en vooral machteloos gevoel. 

Gemiste kans 

Een gemiste kans. Als je dan toch betrokken inwoners bijeen hebt, maak dan ook oprecht gebruik van hun wijsheid. Dat vraagt een goede voorbereiding. Een CoResolve-debat had hier zeker bij kunnen helpen. Een CoResolve-debat is een dialoogvorm waarbij je met z’n allen eerst de ene kant van een polariteit onderzoekt en daarna met z’n allen de andere kant. Dat doe je twee keer. Op deze manier wordt de wijsheid van  beide kanten opgehaald. In de laatste stap kijkt ieder voor zich wat geraakt heeft in alles wat gezegd is en wat dat voor diegene betekent. Dat heet in het engels zo mooi ‘own the grains of truth’. 

Waarom moet de kunst er wel komen versus waarom niet? 

Met dit debat had de gemeente samen met de inwoners kunnen kijken naar waarom de kunst wél in het park zou moeten komen en waarom ook zeker niet. Iedereen had mee kunnen doen en zijn stem kunnen laten horen. Door zo twee kanten zwart-wit tegen over elkaar te zetten, worden juist de verschillen zachter. Na dit debat en na het ophalen van de inzichten, had de gemeente een eerste peiling kunnen houden en die wijsheid mee terug kunnen nemen. Hàd gekund. Ach wie weet, leest iemand van de gemeente deze blog en doen ze er hun voordeel mee de volgende keer 🙂 

In het laatste deel van deze zomerreeks het verhaal over de Debatwedstrijd. Fijne zomer! 

Lees hier deel 1  over het verhaal van Goudlokje. 

Wil je ook leren hoe je dit debat kunt voeren in je organisatie of team? Schrijf je dan in voor CoResolve, het leiderschapsprogramma gebaseerd op Deep Democarcy. Deze training is uiteraard ook als incompany mogelijk.