Gisteravond heb ik naar de documentaire ‘My Octopus Teacher’ gekeken. Wat een verhaal…recht uit het hart. Wat we van de natuur kunnen leren.
Ik zal hier geen recensie geven, kijk ‘m vooral zelf. Wil hier graag delen hoe dit prachtige verhaal mij geraakt heeft.
Het gaat over een man, Craig Foster, die na een hevige burn-out besluit iedere dag te duiken in de Atlantische Oceaan bij zijn woonplaats aan de adembenemend mooie kust van Zuid Afrika. Op een dag tijdens een van zijn duiken heeft hij een bijzondere ontmoeting met een octopus. Een belangrijke en levensveranderende ontmoeting zo blijkt, iets wat hij toen al voelde. Een ontmoeting die uiteindelijk het gehele en tegelijkertijd ook korte leven van de octopus duurt. Een jaar.
Ik ben als kijker getuige van iets magisch..
Craig neemt je met z’n fenomenale camera-kunsten mee in de wereld onder de waterlijn. Een wereld an sich waar je naar binnen treedt. Elke dag groeit zijn connectie met dit bijzondere wezen, er is steeds meer verkenning, steeds meer vertrouwen. Wat een prachtig beeld als de octopus voor het eerst in alle voorzichtigheid een van zijn tentakels nieuwsgierig en onderzoekend naar Craig uitreikt. Ik ben als kijker getuige van iets magisch..zo voelt ‘t.
Het doorzettingsvermogen en de volharding van Craig zijn bewonderenswaardig. Zonder pak en zuurstof, met enkel een stel flinke flippers elke dag weer afdalen in die ijskoude zee met z’n krachtige stromingen. Er zal iets oersterks zijn wat hem daartoe dreef.
Waarom raakt zijn verhaal?
Ik herken er veel in. Een bijzondere ontmoeting met een dier..een wezen…dat je iets leert. En ook het verlies, de intense geraaktheid die daarmee gepaard gaat en diep van binnen weten dat ‘t betekenisvol was. Ik deel die ervaring met Craig, ook al deed ik dat niet diepzee met een paar flippers.
Maar er is nog meer dat raakt. Craig vertelt hoe zijn blik, zijn manier van kijken, en uiteindelijk zijn hele manier van ‘zijn’ transformeert door zich zo volledig te begeven in dit onderwater-rijk.
Er opende zich langzaam een andere wereld. Niet meteen. Dat duurde even. Het vroeg tijd. Alsof Craig eerst een onzichtbare grens over moest, voortgestuwd door zijn niet aflatende aandacht, toewijding en nieuwsgierigheid.
Craig begon ‘alles’ te zien, anders dan daarvoor. Zijn blik groeide, werd allesomvattend. Van het allerkleinste organisme, de weekdieren, pyamahaaien (zo heten ze echt), naar de grootse verscheidenheid van de waterplanten en de bescherming van het kelp-bos. De zee met al haar bewoners, groot en klein, in de diepte of ondiepte. Eén groot, levend, miljoenen jaren oud organisme. Niks staat los van elkaar, kan zonder elkaar. Van observer, zoals hij dat zelf noemt, werd ik er deel van. Prachtig hoe hij dat omschrijft.
Alan Watts verwoordt het mooi in een van zijn vele teksten; “You have to see that life, the so called conflict of various species with each other is not actually a competition, but a very strange system of interrelationship.”
Ook wij zijn natuur
Wat als we met diezelfde blik zouden kijken zoals Craig deed in The Octopus Teacher. In een tijd vol heftigheid in de wereld, met meer en meer polarisatie, waar het echt naar elkaar luisteren steeds meer onder druk staat. Waar we zien wat we willen zien, of gewend zijn te zien.
Wat als we écht met die aandacht en nieuwsgierigheid naar de wereld om ons heen kijken. Zouden we dan ook iets anders zien..? Ook al lijken we dat nog vaak anders te zien, ook wij zijn natuur. Deze wijsheid zoals Craig die zo mooi bloot legt voor ons, ligt ook in ons.
