Wij en Zij denken in organisaties

Ik kom in trainingen en begeleidingen vaak tegen dat de deelnemers iets van hun management vinden. Een mening hebben. Ondanks ’t feit dat ze allemaal in een organisatie zitten… en daarin toch wel iets gezamenlijks hebben. Overigens hoeft die mening niet altijd over het management te gaan, dat kan ook over enig andere groep in de organisatie. Die van Finance… of die lui van HR. Nou ja… je kent ze wel.

Wij en Zij denken in organisaties: vaak een karikatuur

Wij-Zij denken in organisaties. Wellicht niet direct een probleem…want even roddelen en uitspreken kan fijn zijn. Langdurig wij-zij gedrag en denken kan echter leiden tot allerlei onjuiste beelden over elkaar. Aannames die een eigen leven gaan leiden en vaak tot meer verwijdering en afstand zorgen. Want hoe grootser en meer ingekleed het (onjuiste) beeld over elkaar, hoe lastiger het wordt om nieuwsgierig te blijven. Er wordt dan onbewust alleen nog maar naar bevestiging gezocht van dat beeld. Het zogenaamde Halo/Horn effect. Uitgewisseld tijdens bij het koffie-apparaat of in dit geval tijdens een training. Wij en zij worden vastgeroeste beelden… karikaturen bijna. Daarmee ontstaat er isolatie, eilandjes cultuur… en is er van samenwerking en samengroei weinig sprake.

Het vervagen van die wij-zij grens hoeft geen rocket science te zijn.

Zo ervoer ik vorige week hoe krachtig het kan zijn als de wij en zij gewoon met elkaar aan tafel zitten. Stephanie en ik begeleidden vorige week een middag waarin we deelnemers en leidinggevenden met elkaar in gesprek lieten gaan. Over leiderschap. Over hoe ze dat beiden ervoeren. Wat ieder er mooi maar soms ook verrekte lastig aan vond. Weleens wakker van lag. Welke voorbeelden ieder had als ’t ging over inspirerende leiders. En welke kansen gezien werden om als organisatie sterker te worden.

Grootse vragen die zeker meer tijd vroegen dan een paar uur.