We zaten al een tijdje in een opleiding die ons niet meer paste. In de loop van de tijd hadden we én een andere verwachting gekregen én is onze eigen wereld veranderd en daarmee onze leerbehoefte. Deze opleiding stond – voor ons – in het teken van omgaan met conflicten. En een conflict kregen we. Direct in de eerste module met een kookpunt in de tweede module. We hebben van dit conflict een hoop geleerd en veel inzichten gekregen. Maar hoe wij als facilitator hiermee hadden moeten/kunnen dealen, hebben we niet geleerd in onze beleving. Jammer. Besluit is genomen, kogel is door de kerk. Maar dan…

De vraag of deze opleiding nog wel een goede match was voor ons, sudderde al vanaf de eerste module en werd in de derde module voor ons heel zichtbaar. Wat zijn wij dankbaar dat wij opgeleid zijn in de Lewis methode van Deep Democracy die een heldere methodiek biedt voor het dealen met conflicten, maar dat terzijde.

Debatten hebben geholpen het besluit te nemen

Linda en ik hebben samen een aantal debatten gevoerd. Allereerst over wel/niet stoppen. Al snel was duidelijk, ja, we gaan stoppen. Na de volgende, de vierde, module. Op de middag van de eerste dag van die vierde module deden we tijdens de lunchbreak een tweede debat. Over nu stoppen of na de derde dag. Blijven ging net als bij het eerste debat over ‘kan ik het maken’, ‘moet ik niet doorzetten’, ‘heb ik er wel zelf voldoende aan gedaan’. Bij het nu stoppen op de eerste dag ging het vooral over ‘waarom nog twee dagen de ‘schijn’ ophouden’, ‘voor wie of wat blijven we nog twee dagen’. We hakten de knoop door. We stoppen en wel nu. Wat een bevrijdend besluit!

Hoe gaan we dat de facilitators en de groep laten weten? Wat is het juiste moment? Het voelde toch een beetje als een slecht nieuwsgesprek. We hebben de koe bij de horens gevat en contact gezocht met de facilitator. 

Ik wilde graag de goedkeuring hebben van de facilitator. Dat zij zegt dat het goed is en dat ik mag gaan.

Direct ging mijn oude patroon in werking. Ik voel me verantwoordelijk voor mezelf maar ook voor de opleiding, wil het graag goed doen voor de facilitator, wil eigenlijk graag permissie van haar. Dat ze zegt: “is goed, ga maar”. Ik weet dat ik dat laatste niet ga krijgen. Ik weet ook dat ik haar teleurstelling en die van de andere facilitators en mogelijk van de andere deelnemers te verduren heb. Ook heb ik te verduren dat zij er mogelijk iets van vinden. Aaarghhh, dit was haast nog lastiger dan het nemen van het besluit zelf.

Gevoel blijven volgen

Het daagde me echt uit om mijn gevoel te volgen wat in dit geval betekende, bij mijn besluit te bijven. En hier volle verantwoording voor te nemen. En dat hebben Linda en ik beide gedaan. We hebben aan het einde van de eerste dag plenair ons besluit medegedeeld en kort toegelicht. Waarbij we ook woorden hebben gegeven aan het verlies dat bij dit besluit (eigenlijk bij elk besluit) er ook is. We hebben goed afscheid genomen. Tja, ook dat hoort bij besluitvorming. Niet altijd makkelijk maar wel nodig. En we hebben weer iets van ons script doorbroken. Ook dat is bevrijdend!