Heb je even voor mij? Dat was de vraag die mijn leidinggevende op Curaçao vaak stelde wanneer hij mij belde. Hoewel hij mij nooit het gevoel gaf dat ik iets ‘verkeerds’ had gedaan, ging mijn hartslag toch altijd weer omhoog bij deze vraag. Herkenbaar? Dat als iemand zegt “ik wil graag iets met je bespreken” je direct denkt dat je iets niet goed gedaan hebt? Waarom is dat toch en wat maakt dat de één dat wel en de ander dat niet heeft?

Luie leidinggevende

Joop was een ‘luie’ leidinggevende. Klinkt als een negatief oordeel maar in zijn geval is dat bedoeld als een mooi compliment. Want hij ging uit van het potentieel van zijn team. Dat niet alleen hij de wijsheid in pacht had maar dat iedereen dat had. Hij daagde mij altijd uit om net die stap extra te zetten. Om mijn eigen potentieel ten volle te benutten. Inmiddels is Joop overleden en wat mis ik deze man nog iedere dag. Hij zit in mijn hart en is nog steeds mijn inspiratiebron.

Ik heb het niet goed gedaan.

Waarom schoot ik dan toch nog steeds in de verdediging wanneer Joop mij belde? Wat is dat toch dat mijn eerste reactie (en met mij zijn er vele) vaak was: oh, wat is er aan de hand, wat is er misgegaan, waar heb ik steken laten vallen? Omdat ik deep down ergens de overtuiging had dat ik niet goed genoeg was. Dat ik uiteindelijk door de mand gevallen was. Dat ik tekort geschoten was.

En die gedachten zorgden ervoor dat mijn hartslag omhoog schoot, mijn lijf zich vulde met spanning en ik mij schrap zette. Zo kwam ik dan de kamer van Joop in. Klaar om mijzelf te verdedigen. Of om mijzelf klein en onzichtbaar te maken. Met terugwerkende kracht wil ik mijzelf troosten. Vrouw toch. Wat heb je het jezelf moeilijk gemaakt. En te kort gedaan. Doordat de energie ging naar het negatieve en daardoor stokte.

Zo benieuwd!

Want stel dat ik andere gedachte gehad zou hebben? Joop: “Heb je even voor mij?” Ik: “Ja tuurlijk”. Mijn gedachte: “Benieuwd wat hij deze keer voor mij heeft.” Met deze gedachte stap ik er onbevangen en nieuwsgierig in. Met energie die volop stroomt.

Ik ben pas ok wanneer ik hard werk en perfect ben.

Vanuit het perspectief van Transactionele Analyse, vormen die gedachten mijn script: een manier om te overleven. Als kind krijgen we diverse boodschappen mee van ouders en ouderfiguren zoals leraren, ooms, tantes, buurvrouw, etc. Vervolgens interpreteren we deze en nemen we een besluit. Dat besluit gaat over wat moet ik doen om ok te zijn. En daar hoort bepaald gedrag bij en dit gedrag leidt weer tot een uitkomst. In mijn geval was de conclusie dat ik niet goed genoeg was en dat ik hard moest werken en perfect moest zijn. Dan pas was ik ok. Dat iemand mij dan mogelijk aanspreekt op iets wat ik fout heb gedaan, betekent dat ik niet ok zou zijn. Je kunt je voorstellen dat dit script voor iedereen anders is en dat er tegelijk veel overeenkomsten zijn.

Herbesluit: ik ben ok

Inmiddels heb ik door veel innerwork een aantal herbesluiten genomen. Ik ben ok te allen tijde, ongeacht wat andere mensen vinden en ook wanneer ik fouten maak. Wat een bevrijding! En soms piept het oude patroon er door heen. Die duw ik dan liefdevol terug. Dit herbesluit heeft gemaakt dat ik veel meer mijn potentieel leef. En daarmee meer van betekenis ben. Belangrijk voor mijzelf, mijn gezin, mijn relaties als ook voor mijn werk. Immers hoe kan ik voorgaan in het leven van het volle potentieel als ik dat zelf niet doe? Want als je in jouw team het volle potentieel wil benutten, begint dat bij jezelf. Ik nodig je dan bij deze ook uit: “Heb je even voor mij?”

Meer leren hoe je jouw potentieel en dat van jouw team benut? Schrijf je dan voor CoResolve Deep Dive. De eerstvolgende Deep Dive vindt plaats in april volgend jaar. Wil je niet wachten, neem dan contact met ons op. En wil je liever hier zelf mee aan de slag? Lees dan het boek Dit ben ik! van Lieuwe Koopmans of het boek Navigeren in de mist van Petra Kuipers.