Niet elke opdrachtgever is tevreden. Huh? Das gek. Dan doen jullie vast iets niet goed, zou je wellicht kunnen denken. En dat is precies waarom dit ons soms zo bezig kan houden. Het zit zo.
Wij lossen het gedoe niet op!
We worden gevraagd bij gedoe. En niet zo maar gedoe maar echt stront aan de knikker. De situatie is niet langer houdbaar en er moet iets gebeuren. In het eerste contact met de opdrachtgever verkennen we wat er speelt en leggen we direct twee zaken op tafel:
- We zijn neutraal. Ofwel we zijn meervoudig partijdig. We houden van alle deelnemers en alle standpunten. We resoneren mee op hoe de opdrachtgever erin zit, hoe hij/zij/hen aankijkt tegen de situatie. Maar we zien dit niet als dé waarheid. Die bestaat immers niet in Deep Democracy.
- We kunnen helpen om de gesprekken weer op gang te brengen, we faciliteren de dialoog en nodigen uit tot fluïditeit. Dat laatste wil zeggen dat men open staat voor de wijsheid die zit in elkaars standpunten zit. Dat er vrijmoedig gesproken kan worden en openhartig geluisterd wordt. Maar de groep gaat zo snel als deze gaat. Dát kunnen we niet forceren. Ofwel, we kunnen het gedoe niet oplossen. Dat is aan de groep. En vaak is er meer nodig dan één (begeleid) gesprek.
Opdrachtgevers begrijpen dit volkomen. En toch….
Dingen uitspreken kan ook pijn doen
Als er echt stront aan de knikker is, dan kan een dialoog ook heftig zijn. Niet zo zeer dat mensen gaan schreeuwen tegen elkaar maar wel dat er rake en stevige dingen gezegd worden. Meningen, gevoelens die al die tijd er al waren maar onderdrukt werden. Die komen nu vol in het licht te staan. Dat klaart de lucht. En doet ook pijn.
Een goed gesprek
Een aantal MT-leden hadden een brandbrief gestuurd naar de Raad van Toezicht. Zo kon het niet langer. Ze werden niet gehoord en er zou sprake zijn van een angstcultuur. In die 10 jaar dat de bestuurder bij deze organisatie betrokken was, was dat nog niet eerder gebeurd. Hij was verrast en eigenlijk pissig. En daaronder zat enorme gekwetstheid. Hij vroeg ons om hulp.
We zijn met het team in gesprek gegaan. Alle leden stonden daar achter. Niet dat ze stonden te trappelen. En niet iedereen geloofde in een goede uitkomst. Maar ze wilden wel deze poging doen.
Het werd een goede sessie. Met veel inzichten. Tranen, verdriet, schaamte (wist niet dat ik je zo geraakt had) en ook hoop. Hiermee was niet alles opgelost. Maar er was weer een ingang om met elkaar te praten. Er was besef dat iedereen verschillend is, dat iedereen een onderdeel is van het team en er daarmee toe doet. Dus waardevol. In de sessie heeft de groep ook een start gemaakt met wat de volgende stappen waren.
Opdrachtgever toch niet tevreden
De sfeer was aan het eind beduidend anders dan bij de start. De energie stroomde weer. Behalve bij de opdrachtgever. Vanuit zijn gekwetstheid bleef hij vasthouden aan dat de brief niet gestuurd had moeten worden en dat de betreffende personen echt hun mening moesten bijstellen. Hij zag wel dat er goede dingen gebeurd waren. Dat de enige beter was. Dat er weer perpectief was. En zijn ‘maar’ bleef ook. En daarmee was hij niet heel tevreden.
Wij begrijpen het én zijn ook geraakt
Vanuit onze rol gezien, waren en zijn wij dat wel. En begrijpen ook de opdrachtgever. Hier is meer nodig, weten wij. In ieder geval tijd. En vanuit ons het vertrouwen op de wijsheid van de groep en in het proces.
Neemt niet weg dat we ook geraakt zijn. Als mens. En liggen er daarom soms ook even wakker van. Van die ontevreden opdrachtgever.
Waar lig jij wakker van? We zijn ook benieuwd naar waar jij als leidinggevende wakker van ligt. Is dat omdat je lastig vindt om alle stemmen te horen, doe je te veel zelf of is er veel weerstand? Laat het ons weten via de poll op LinkedIn. En wil je meer weten hoe je met spanningen in jouw team kunt omgaan, hoe je kunt voorkomen dat er gedoe komt? Schrijf je dan in voor CoResolve, het tweedaags Deep Democracy leiderschapsprogramma.
