In hoe we de wereld in kijken, kijken we eerst door onze eigen lens.
Zo komt de werkelijkheid bij ons binnen. Gefilterd, geïnterpreteerd en gelabeld. Hoe mis je ’t daarmee kunt hebben als je niet breder hebt gekeken dan dat..heb ik zelf weer even ervaren.
Ik slaap tegenwoordig vaak bij mijn vader als ik opdrachten heb in het midden van ’t land. Een straat achter hem woont een jongen..of man eigenlijk. Ergens in de twintig schat ik. Verstandelijk beperkt (vreselijke benaming vind ik dat overigens…maar gebruik het hier even om mijn eigen gedachtengang te laten zien).
Mijn vader woont daar al heel lang…dus ik zie hem al jaren. En hij deed me altijd wat als ik hem zag. Vaak als hij de honden van zijn broer aan ’t uitlaten was op het veldje tegenover ons. Schuchter, verlegen…een beetje in zichzelf gekeerd. Mijn hart ging naar hem uit op die momenten. Had met ‘m te doen. Voelde alsof hij niet gelukkig was..zoals hij daar dan zo liep. Zo had ik ’t ingevuld.
Zo keek ik naar hem..en kwam hij gefilterd en gelabeld en al mijn systeem binnen.
Hoe anders bleek het echt te zijn toen ik hem niet al te lang geleden tegen kwam op het terras bij lunchcafe In de Roos in Zaltbommel. Rood schort voor en met een big smile, regelde hij de hele boel daar op het terras. Ontving iedereen, hield alles in de gaten..maakte bij iedere tafel even een praatje. En dan vooral die lach. Ik geloof dat ik hem niet zonder heb gezien die middag. En wat vooral zo ontzettend gaaf was om te zien….was ’t effect dat hij op de andere gasten had. En ook op mij. Welk gedoe ook in mijn hoofd…op dat moment was ’t weg. Hoe begaafd ben je dan!
Ik heb hem nu echt ontmoet.
Alexander heet hij. Superblij en gelukkig is ie op deze plek..voelt zich helemaal thuis. Hij werkt er al meer dan 10 jaar. En ik ben een grote vriendin van hem geworden. Als ik er ben zorgt hij ervoor dat ’t goed met me gaat…zo zegt ie. Geweldig! Tegenwoordig ga ik bijna wekelijks naar In de Roos, hebben Stephanie en ik een soort vaste stek op hun eerste verdieping..met uitzicht op de benedenverdieping vol gezelligheid en reuring. Inspiratie en enthousiasme stromen als vanzelf. Doe mij dat maar elke dag.
Beperkt? Ja…mijn eigen beeld was beperkt.
Mijn eigen gedachten en invulling. Een te smalle lens. En dat inzicht was goed raak…het heeft iets fundamenteels in me aangezet. Het heeft gemaakt dat ik in het werk met groepen en teams nog bewuster ben van deze nieuwsgierigheid. Naar het ware verhaal onder die oppervlakte van eerste indrukken en percepties. Daar ligt de echte wijsheid. En een pracht aan ontdekkingen..zoals in mijn ervaring met Alexander. Had ik niet willen missen.
Benieuwd naar jouw ervaringen. Wanneer heb jij weleens beperkt gekeken?
